Yol Ver Gitsin Şiiri - Yaman Karaca

Yol Ver Gitsin

Canın ne kadar yanarsa yansın,
Yol ver gitsin seni üzene.
Sevdiğinmiş, akrabanmış düşünme.
Seni anlamayana kendini dayatma boşuna.
Varlığınla mutlu edemediğini,
Yokluğunla baş başa bırakmaktan sakınma.
Seni düşünmeyeni sen hayatına
Söz konusu yapma.
Yol ver gitsin gitmek isteyene,
Dönüp yüzüne bile bakma.

Yolunda gitmeyen şeyleri düşünüp
Kendini kahretme.
Hep senden gidecek diye bir şey yok,
Yol ver gitsin hayatındaki bencillere.
Kendini zeki sanan o zavallıları,
Her şeye tek taraftan bakanları,
Şöyle bir kenara bırakmaktan sakınma.
Yol ver gitsin, kendini bulunmaz sananlara
Sakın acıma...

Seni yarı yolda bırakanı düşünerek,
Ona hala bir şeyler besleyerek
Kendini onun dönüşüyle avutma.
Dönse bile sevinme; yol, alışkanlık olur.
Bir kere başkasına akan o su,
Gün olur yine yönünü unutur.
Yol ver gitsin, gidene kalmasını dileme.
Her gün kendini öldüreceğine,
O zalimi bir kere bitir yüreğinde.
Yol ver gitsin, terk edene sakın dönüp bakma.

Ayrılık acı gelir insana bilirim,
Sakın o gözünde çok büyüttüklerinsiz
Yaşayamazsın sanma.
Kimse kimseye muhtaç değildir, aldanma.
Doğru davrandığından emin ol.
Gerisini o kadar da kafana takma.
Gecenin karanlığında kaybolsan da
Gün, her sabaha yeni umutlara gebe, unutma.
Yol ver gitsin, seni düşmüş sananlara,
Arkandan kuyunu kazanlara acıma.

Yüzleş en büyük korkularınla,
Gerçeklerden kaçarak sonu gelir sanma.
Kalbini kıranlara o kırık kalp kar kalır sanma.
Sana karşı vicdansız olanları
Hayatından silmesini bil.
Yol ver gitsin en büyük dertlerine,
Yüreğine taşıyamayacağı yük yükleme.
Yol ver aksın gözyaşlarına ama
Hayallerini yalana bulama.
Hayatını bir zalim uğruna akılsızca harcama.
Yol ver gitsin sana bu dünyayı dar eden ne varsa.
Yol ver gitsin düşünme, acıma.

Değerini bilmeyene kendini
İspatlamaya çalışma boşuna.
Onu mutlu etmek için kendini hırpalama,
Canın ne kadar yanarsa yansın,
Bazı şeyleri zamana bırakmaktan korkma.
Anlarlarsa kıymetin bilinir,
Anlamazlarsa sen kaybetmiş
Olmazsın en azından.
Yol ver gitsin değer bilmezlere,
Bakma gözünün yaşına...

Kimsenin seni kırıp incitmesine izin verme.
Geç olmadan vazgeçmesini bil hak etmeyenden.
Ezdirme kendini kanı beş para etmezlere,
Yol ver gitsin acılarına.
Umutsuzca tutunduklarına,
Yol ver gitsin başıbozuk duygularına,
Sonu olmayan sızılarına yol ver gitsin…

Yalnızlıktan korkma sakın.
Gerekirse bir başına kal kendi dünyanda.
Mutlu olmayı beceremedim diye yan ama
Yıktı perişan etti diye biri, dövünme
Kimsenin arkasından.
Hayat zor, insanlar kötü bu zamanda,
Öyle büyük hesaplara düşüp kendini yorma.
Düşmanını orada, burada sorma,
Göğsünün ortasında ara.
Can dediklerin düştüğünde sorar sanma,
Bir başınasın şu koca dünyada.
Sarıldığın her dalı, dost eli sanma,
Yol ver gitsin umut tüccarlarına.
Mutluluk cellatlarına yol ver gitsin,
Gülüşüne, huzuruna göz diken,
Gözyaşlarına susamış o zalimlere
Yol ver gitsin hayatından, acıma...

Yaman Karaca