Yol Ver Gideyim Şiiri - Esra Algan

Bir babanın yavrusuna

Yürümeyi öğretmesi gibiydi

Sensizliğin bana dik durmayı öğretmesi

Sözlerin, sancılı düşlerime ağrı kesiciydi

Düşlerimi hiç bilmedin

Git demedin ama

Gitme de diyemedin…

Tecritte yatan hasta olmuştu

Adına intizar duygularım

Bir bir uzaklaştı tüm dünya etrafımdan

Bulaşıcı hastalık gibiydi senli hislerim

Gözlerimde ölümcül mor halkalar

Korkunçtu yokluğuna açılan tüm kapılar

Binbir gece masallarının

En masumunu anlattım kendime

Bu sevdaya hep güzel sonlar yazdım

Kendimi düş bozuğu gecelere adadım

Hep sordum aynadaki siluete

Bu sevda neden düştü kalbime

Düştü de neden yaşanmadı

Gönül ferahlığınca

Yavandı hep karın tokluğum

Mutluluğa seyirci kaldım

Git deseydin belki gidemezdim

Ama hiç olmazsa boğardım kendimi

Sonucu bilinmez paradigmalarla

Halihazırda küçük valizimle

Anlamsızdı tüm ayak sürümelerim

Sonu sensizlikti tüm yolların

Bir bebeği koklar gibi

Üstünde nazardı bakışlarım

Ağlayışlarım, yakarışlarım

Gidemeyişimdendi…

Kal dedin, kaldım

Tüm kalışlar hiç kaldı yanında

Soğuk, kimsesiz ve ıssız

Kapı aralığı sıcaklığa muhtaç kaldım

Yokluğuna seyirci…

Yordu zaman, yordu düşler

Zaman yoğurdu acımasızca

Dişli çarklarında bizi

Ey sevda artık azat et beni

Puslu bakışlarımı firar et

Beni kendime sürgün et

Git demezsin biliyorum

Ama artık

Yol ver ben gideyim…