Yol Ve Yolcu Şiiri - Yunus Karaca

Ufka bakanlar, sırlı camların maverasında
Bildik dalkavuk kelimelere hapsolduğunda
Yolların dilinde hep aynı yaygaracı düşler
Cazibeleriyle ufuk yolcusunu büyüler

Hangisi mısra-ı evvel bilinmez
Doğrusunu lisan-ı kadim bile söylemez
Yol mudur cilası yolcunun
Yolcumudur kubbesi yolun

Çalar hep aynı perdeden
Köpüren, fışkıran o yürekler
Edep merdiveninden düşerken
Belli belirsiz olur ufuktan dönenler

Eski sözleri kapatınca yollar
Yolcunun olur en yalnız yalnızlıklar
Her nefes alışında bu adım mezarlığı
Sallar ufkun aynasına edepsizce bakanı

Pusulalara her zaman doğru yolu göstertmez
Yıldızlara hükmeder bazen onlara bile söyletmez
Parmaklarında oynatınca bir kere üzerinde dolananı
Ne yolu bırakır aklında nede geriye dönme imkanı

(Ankara Haziran 2005)