Yol ve yolcu Şiiri - Nurullah Arafatoğlu

Ah, kandili bağrında gecelerin!
Sefası koynumda…
Ayı dolun, karşımda.
Karşım, bir huzur deryası,
Ben daha kıyıda…
Yolcu ki menzili derin,
Deryanın tam ortasında…
Kara bulutlar kaplar semasını
Mavi gök hayal şimdi, simsiyah yukarısı.
Yol göstermez şimal yıldızı.
Yel vurur, sel alır, bitmez derdi, tasası…
Lakin yolcu durur mu?
Ah yolcu..!
Gecede sabahı bekler,
Güzde baharı…
Yolcu dertli, gönlünde dermanı.
Gönlü yoldaydı.
Ah yol…
Başı dik bir yokuş…
Menzilinde sefa da;
Üzeri kar, boran , kış…
Lâkin yolcu öyle mi?
Sevda mı var başında ne?
Hayır, hayır..!
Bu şey sevdadan da öte!
Ne yorgunluk, ne korku bilir.
Ruhuna kanat takmış görmez misin?
‘’Ah’’ ile diyarlar gezmiş bilmez misin?
Gayrı kolaydır o yolda her yokuş.
Uçmaktan bezmiş mi ki hür bir kuş ?
Bezerse bilir ki sonu yok oluş.
Yaraşmaz yok olmak yolcuya!
Âşık ki uçar, kavuşur deryasına!
Biter yolculuk, açılır sema!
Bir diyar ki geldiği, ucu olmayan vaha!
‘’İşte’’ der, işte!
‘’İşte uğruna yandığım deniz!
Kavuşmak ki göklerin aydınlığı!
Sefalar dolusu nimet hey!
Yolcunun mükâfatı!
Ey sevdalar ötesi deryam!
Başı dik bir yokuş,
Menzili sefa yurdum!
Memleketim,
İşte varlığında,
Yok olduğum.’’