Yol Ve Rahim Şiiri - Ferit Eylül Tan

Dün tanıştım yolcuyla
kabanı siyah iskarpini delik
yağmurlu ışıklar içinde
kopkoyu bir pekmez hüznü
kulakları kadın çenesi bembeyaz
gideceği yeri öldü söylemedi

çömelerek yağmura dinmesini
sıcak birer çay ve karanlığı
sır gibi duymadığı sebebiyle
sığ sularda boğulma hevesinin
yüzde yüz her komiğe buz kalıbı
yırttı hiç bakmadığı sevisinin resmini

kediler garda ciriti uyarladılar
yolcu gök gibi...kasaba

ki yanık renksiz yumak
sarı soba aydınlığı odada
az oyun az yok pahasına
kasketi en çok terler babasının
yolcu iz sürer kendine
vurulduğu dağların tenhalığında

dün yolcu ile tanıştım
parmakları kesik yüzü asık
annesinin öldüğünü biliyordu