Yol Ve Ölüm Şiiri - Ferit Eylül Tan

Kıpkızıl yıkılmış ay gökyüzünde
gece bir kenti yer diğerine başlar
nasılsa bir şey var ama o hiçbir şey
giderse küfrünü biler mısralarının
kalırsa yedi tekmil sülalesine sövülür
ay ayağa kalkar,gökyüzü aydınlanır
gece acıkır

Zifiri botlarıyla nefessiz gitmek,gelmektir
yırtılan hayaller göz kapaklarında simgelenir

Sulamaz çiçekler pencereler paranoyasında
kediler ve trenler aynı kalır her odada
yaz gelmeyecektir; kardan adamı hiç erimez
bu erinç bu kayıp bir heykel kadar dirençlidir
kimin gözleri seğirirse yağmurları ve harabeleri
balonlar gazlarını yitirir sandallar şaha kalkar
şiir bilenir

Kurşun şaşılığıyla suskun vurmak sırdır
kurumuş kanlar ellerinde denizleşir

Kader tahtaravallini boyar usulca
geriye dönmek bir iğne gibi batar çocukluğuna
oysa salıncağın kopmuş kukanı çalmışlardır
yaralanmak en sıkı yetin ağlamak terkedemeyeceğindir
yol resmini çizmez cesetlerini kaldırımlara dökerse
aşkların linç edilir yalnızlığın çamura batar
ölüm çişlenir

artık işin bitmiştir
Şairsindir...