Yol tuttu yürek... Şiiri - Ceyda Görk

yol tuttu yürek
toplayıverdi bir çırpıda kalan nabzını
kenarda köşede
korkulu gözlerle onu izleyen
kırgın acılanan hırpalanmış nefeslerine
sitem kesiği damarlarına biriken eyvahlı gecelere
son kez baktı

sakin ve kararlı
durdu aort’un orta yerinde
endam aynasına bakar gibi uzaktan
sustuğu can yarasının
kana belenen küs sargısını açtı
ve yine de incitmekten korkarak
yürek olduğunu unutmuş bir köhneyi
beslendiği sevdadan doygun
pıhtılanmış fütursuz hoyratlığıyla keyif çattığı
gizlendiği o harap sırça köşkünden çıkardı

nasıl canı yandı
şarapnel parçası gibi
bıraktığı boşluktan oluk gibi acılar
odaya hızla yayılıyor
dermanı tükeniyordu

karar vermeliydi şimdi
ne yapılırdı bu emanet
kime ısmarlanırdı
kurda atsan yemez kuşa versen taşımaz
hangi zaferin sancağına resmedilir
hangi meydanda dolaşırdı

ölümüne kırgın
öfkeli kızgın
gideceği yol uzun
ve kararsız durdu bir an
topladı döküp saçtığı tüm mısraları
bir ateş yaktı

hayır alevlere atmak değil niyeti
seyretmeliydi o alevleri canı yanmalıydı
kesin anlamalıydı unutulacağını
en inandığı yerde
yere çaldıkça kırılmayan bir sevdayı yitirdiğini
ve artık sevilmeyeceğini bilmenin azabını
yaşamalıydı

sabır izmariti dolu kara tablayı aldı
devşirdi bir çırpıda bütün o küs sargıları
küllerin üstüne yaydı
dizildi hücrelerine zifir suskunluklar
lal olmuş saatleri bir bir hatırladı
bebeğinden ayrılan bir anne gibi
son kez bastı bağrına
ve yavaşça hazırladığı yuvaya bıraktı
bir başka kalp aramaya varsa mecali
nasılsa yerinden kalkardı

bakmadı hiç bir daha
yumdu kirpiklerini sımsıkı
ve üstüne
kalan son damla gözyaşını bıraktı

yol tuttu yürek
yüzüne kaç kez kapanan kapıyı
ilk ve son kez çarptı
gecenin karanlığında patladı sesi
ardına bakmadı....

Ceyda Görk
1 Ağustos 2007 13.25