Yol Kestâneleri Şiiri - Kadir Yeter

Damarlarım taşı kırmış, giderim!
Nice seher görmemişler altımda!
Boydan- boya mezarlık idi zemîn,
Yapraklarım bakar- ben yaş dökerim...

Nice Meftûnlar, gözlerken bizi,
Şaşıran gâfiller çökerler dizi,
Akıllı olanlar ağlaşır özü,
Bir yol çekilmiş ki, beton yol izi! ..

Ne kestâne kalmış ne dağ cevizi,
Bu kalın gövdemi, daraltır bezi!
Her iki yanımdan, geçen yollarla,
Sabah, öğle-akşam, sınarım sizi...

“Hâtuniyye” denirdi, mahalle adım’,
Bir değerli insan ve üstün kadın,
Beşyüz yıl önceden, bu hâtıratım,
Denilir: Atapark, mezarlık- parkım! ..

Kalemle yazıldım, beyaz kâğıda,
Ne lüzum, efkâra- ne söz- ağıda,
Solumda mezarlar, önüm- sağım da,
Beton harç, döküldü: Şehîd üstüne! ..

Kadir’im. Ne yazsam, yol geçer O’r’dan!
Ayak basmak elem, feryâdım O’ndan!
Şehîdlik üstüne, kurulmuş Vatan...
O, geçti: ”Ser”inden, korkarım O’ndan.