Yol/karakalem Şiiri - Vahit Kemal Kısa

varlığına aldanmışım ben
zindanlarında prangalarımı törpülerken
tırnak uçlarımla,
hiç gitmeyecekmişsin gibi
zamana karşı kendimi harcamışım…

acının anlamı bu olmalmamalıydı
katığı gözyaşı, tuzu sensizlik, suyu
susuzluğunla mı ödenmeliydi
sana tutulan oruçların.
iftar vakitlerinde yer olmazmıydı hiç,
yürek sofranda,
sonsuza dek sevabım olmalıydın
meleğim, kadınım

sığınacak kaç köşe varki
sığınmaktan bıkmış insanlardan arta kalan sur diplerinde.
çiçek satan, su satan, silah, esrar, et, satan varda
yürek satan hiç mi yok şu koca şehirde…
para etmezmi buralarda anaların yemenileri, delikanlıların türküleri babayiğitlerin tespihleri bakraktaki kan, çukurcadaki vatan, bebek gülüşleri papatya sarıları, gökyüzünün mavisi,
kızılırmağın grisi beş para etmezmi?
yokluğunda çok yanlızım
yanlızlığım sınavın ortasında ucu kırılan tek kalemim gibi bitanem

yokluğunda ağladım
ekmek yedim, sigara içtim, dolaştım
kuşlara buğday balıklara solucan attım,
ama ne sensizliğe nede sessiziğine alışamadım.
terlik tıkırtıların için merdiven başlarına kulak dayadım.
ellerimle rüzgârları kovaladım
bir gecede kuş olup,
ne pencerene nede başucuna konamadım.

ayaklarım yolunu bulamıyor inan;
dudaklarım sigarımın tadını
saatlerim futursuzca gittiğin zamanı
yok saymışım kirli kenti
ve onun silinmiş yüzlerini
yüzler çizmişim senden izler taşıyan
donuk gözlere yaşam aşılamışım kara kalemlerle
kuru boyalarla süslemişim yürüdüğün yolları ve
bugusuna parmaklarımla adını yazdığım camı

şimdilerde anladım
varlığına aladanmışım ben
gerisinide hiç umursamamışım …