Yol İkidir Şiiri - Emrah Körükçü

YOL İKİDİR

parmaklıkları hıçkırıkken hücre(ler) i neler doldurur bilemiyorum.

keskin bıçaklar ailenin huzurunu daha da arttırır!
uykulu istasyonlar bomboş sedalarla sarmaş dolaş
kendi güdümlü çarpık hayatlar heyhatlar
yapış yapış meskeneti doğurdu!
cümlecik dahi duy(dur) maz
uzaktan duy(a) mayan çobanla maskara olur
büyük bir iştahla birbirinin etini yiyen y/akınlar
yakınlığa utanç duydurur(!)

kendin/(den) uzak dur kendinden!
pastanın büyük kısmıyla değil
sınırlı zihnimde birbirini kovalar durur
çok garipserim: gördüm yine benzer bir yer burası!
yol ikidir: birinden nur, diğerinden kir akar
ölüm(ün) e aldırmayan serseriler
bomboş kelimeler tükürüp
tekerleklerin yuttuğu adi bir anıya
kendilerini boşlukla takas ederler!
kıskanç tırnaklarımla başımı kaşırım
neden tekrar edip durur bu mesel?

azgınlık pazarlıyanların dö/şekleride adalet diye haykıran biri
defalarca göze aldığını belirttin
s/öyle, kaç tırnağın şahidin oldu?
utancı satanlar inadına susanlar
başıma gelecekleri bana hatırlatır gibi

sulara zincirlenmiş dudakların
yolları utandıran beni durduran ve umut doğuran içimde.
yangından mal kaçırır gibi birbirimizi kaçırdık
iç(tiğ) ini bildiğim halde sordum
bir tutam ıslaklığın adını ince harflerle yazdım
ezilmek üzereyken durdurdu beni aziz unutkanlık
düş çukurlarına geri dönmek mesela
uzun uzun hayal etmek kaybetme korkusuyla

endişeli otobüs camları inadına kitabımdaki sayfalara baktı
ısrar tembelliği kuyudan çıkarmak üzere
defalarca muavinlere paramı ödettireceğim
ihtiyacım yokken borç alacağım
korkularım beni yapmam gerekenden alıkoyamayacak
yoldakine saati sormaya engel çekimseme ile çetin bitmez kavgalar
yeni kılıklarıyla eski amcaların geçmiş olsun dilekleri derinden yaralar beni
yakın olan doktorun kendi akiciğerini bana izletmesi

zırnık kadar dahi güvenin verilmediği, tek'el' haline geldiği
kaçak selamların titrettiği seslere
esef çöllerinde, anlam ile uzun bir çınar haline geldim.

yere ayak basış günleri kutlanmalıdır
hayırlı dualar sarmalıdır düşmana inat.
çıkmaz sokak düğümün buruşmuş ellerini
çatallaşmış sesini
sevgi hiç yaşlanır mı?
boş sayfalar ha bire doğuramaz bu anıyı
kelimeler uçar adeta, kapalıdır.
dayak yemiş kuş olmak isteyen o masum çocuk:
gözüm yutar ve ben olurum...

Emrah,
Nisan 2007