Yol hikayesi Şiiri - Gülşen Destanoğlu

bütün oyunları bildim
bildim de ondan ebeliği seçtim
hani/ belki sıkılırlar da
oynamazlar dedim...

gördüm ki onlar
oyunlara müptelalar
seni top gibi
hayatı mış gibi oynarlar

ve ben artık
oyunlardan da geçtim
...

iç bükey
dış bükey
cümle yansımalarda piştiğimde
henüz çok gençtim

bir dev oldum
bir cüce
yetinemedim aslımı görmedikçe...

ne varlığa öykündüm
ne de küstüm hiçliğime
hepi topu birkaç nefes değil miydi ki hayat
yüreğinin yettiğince
...

yar kıyısından yürüdüm hep
yare doğru
bir çiçeği derdiğim de oldu
aşk diye...
kayıp düştüğüm de

ölsem de her yenilgide
doğurup kendimi
tırmanırdım yine
tırnağımla
dişimle
...

hep ucundan
hep kıyısından gittim
ki bilirdim
bir ayağı ölümdü
aşk denen illetin
ve dahi cennetin...

yorulup
cehenneme döndüğüm de oldu
asfaltlarda
şoselerde yürümek istediğimde
güvenle...

onlar aşk sanıyordu
kuştüğü döşeklerde yaşananı

hep ve daima ile damgalayıp
peyderpey sevgi kırıntılarını

güya iyileşsin diye
soyadlarıyla prangalıyorlardı
kanayan ayaklarımı

(oysa taahhütsüzdü aşk
hep verilirdi
hiç alınmasa bile...

sen ve ben hikaye...
ikiden bir olmazdı
ikisi de kendinden vazgeçmedikçe)

şimdi ben bulmuşken seni
böyle soluk soluğa...

yorgun argın
şoselere dikmiş gözünü
ya yarın
diyorsun ya bana
uyup aklına...

yürek akla sığar mı bilemem de

ben gitmeye değil
hep kalmaya gelmiştim

sadece

seni zamansız
ve damgasız
bugün sevmek istemiştim

-daima-