Yol Göçünce Şiiri - Altan İlhan Arslan

Kendime inandım hep doğrusu
ama ağladığım çok oldu çok;
kızgınlık yıkıp geçti kırgınlığımı,
ben hep devranı suçlu saydım.
Her şeye yetişmez bir akıl
her şeye dokunamaz da...
Çok istersin gördüğün öyle uzak
ben hep uçurumlara yazdım
ben kendime inandığım için.
*
Tedbiri iktisat etmeyip bu yolda
Kör yürüyüp şaşıran ey benim!
Hak cesaret verir deli huyuna
Yol göçünce ben şimdi kime kızayım.
*
Yol biter zamanda nice iş, nice insan!
Huy çeker kıymetin dibine beni.
Hak gider, topraklarım akar verimden;
vedalıktır etraf, bilindik her yüz!
İnandıklarım bile firar, hani sevdiğim
söz gelince ben, böyle kime koşayım.