Yol Gider Kandırga’ya Şiiri - Ahmet Yozgat

Bir varmışla başlayalım bu şiire,
Hadiyin çocuklar hele hey!
Balıklama dalalım: “Tey tey tey! ”
Yalancı hayattaki gerçek masala,
Yolumuzu bir yokmuşla sürdürürüz,
Nasıl olsa bir ara,
Yarı yolda, yarım kalan bu yolculuğu…
Ya Kandıra’ya veya Kandırga’ya,
Ha atlı, ha da yaya…
Gelmiş isek bu yalancı dünyaya…
***
Zaman zaman içindeydi,
Çevirdim iki yıldız aralığında,
Sınırsız merakımla sordum anneme:
“Cinler top oynarken, neredeydim ben? ” diye.
Meğerse zamanı bidayette,
Eski hamam içindeymişim mermer kurna başında,
Ya üç, ya beş, ya da otuz üç yaşında...
***
Durun, hele kopiller,
Hemen sözlerime eylemeyin itiraz,
İtiraz dediğiniz ne söz dinler, ne de naz.
Amma nazlandım, bir evin bir oğlu olarak;
Lakin anam, babam dinlemediler beni,
Saldılar bir yola ki ne başı, ne de sonu belli.
Giderken yolda bir tarak buldum, dişleri kırık,
Saçlarımı tararken tuttu fakiri bir inatçı hıçkırık.
“Hıck, hıck! ” dedim ve tarağı yere verdim,
Yer babadan yemyeşil çimencikler istedim.
Kırmadı sözümü toprak anne “He! ” dedi,
Yer baba dalından bir kucak çimen verdi,
Neyleyeyim bu çimeni acep, n’işleyeyim ağalar?
Dedim ki; “Acıkırsam ilerde iştahla dişleyeyim.”
Acıktım bir vakit sonra çıkardım çimenimi,
Dişledim fakat çimen kırdı bıkınımı, belimi.
“Aman da ne zor şeymiş koyun olmak, yayılmak! ” dedim.
Çektim çimeni heybemden eke çobana verdim,
Çoban bana bir kuzu verdi çimenime karşılık,
Beğendim bu kuzuyu, çobanım eline sağlık!
***