Yol Garip Şiiri - Kemal Doğanay

Dünyada gariplik bitmek bilmiyor,
Dünya garip, hava garip,yol garip.
Gözümün yaşını kimse silmiyor,
Hayat garip, insan garip,kul garip.

Kadının yanında gülün adı yok
Mahkemede şimdi bilen kadı yok
Sofrada sunulan balın tadı yok,
Sofra garip, petek garip,bal garip.

Hasta yatağında yatamaz oldu
Azrail gelince gül benzi soldu
Gözlerime yine kanlı yaş doldu,
Yaşım garip, başım garip,sal garip.

Çat kapı misafir geldim diyenler
Kış gününde beyaz takım giyenler
Ağacın dalından meyve yiyenler,
Ağaç garip, meyve garip,dal garip.

Üstümüzü örten kara topraklar
Yaz bahar ayında açan yapraklar
Şehidin üstünde duran bayraklar,
Bahar garip, toprak garip,çöl garip.

DOĞANAY’ım gökte uçuyor kuşlar
Hak’kın huzurunda eğilir başlar
Hilal gibi duran gözdeki kaşlar,
Gözüm garip, yüzüm garip,hal garip.