- bab: konya
bir şehri terk etmek, yazgısına ortak olmak demektir.
Yol şimdi, bozkırın anlaşılmayan güzelliğine emanet. Coğrafyanın kudurmuş sarılığına rağmen bir dua dilimde: “ey çıkışını intizarıyla büyülen sema ışıltısı, kapının tokmağını yeniden çalacağımı biliyorsun, kavuştursun o zaman Rahman! ”
Dua, dilimde adına emanet bir sema/zen gibi dönmekte. Ama sen yaslı bir gelini oynama ne olur, dimağım kurur.
Annemin ayetlik sözleri geliyor aklıma: “oğlum dilinden aman Ayete’l Kürsi’yi eksik etme, bolca oku emi! ” Ne zaman bir yol vakasına karışsam, annemin dil zenginliği başıma bir devlet kuşu gibi konuyor işte. Süslemeliyim öyleyse, annemin ağzıyla dilceğizimi. Söz! Ayetler benim durağım, sen de başını semaya yaslamış bir kumru gibi, “sadakte” çırpmalarındasın.
Son söz: “adettendir, arkamdan bir aşk dök! ”
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta