Uçsuz bucaksız
Bozkırları gezerken
İnsanların yaşadığını hissederim
Kuraklıktan, kesilen ağaçlardan
Tertemiz havayı koklarken
Oksijeni bol, yeşilliği bol
Dağları tepeleri gezerken
İnsansız yaşadıklarını hissederim
Sonra bir gürültü çarpar beni
Kulaklarımı yırtarcasına
Burnuma kötü kokular gelir
İs, duman, yakıt, çöp kokuları
Hah.. Şimdi medeniyete geldim derim
Suların rengini hatırlarım
Tertemiz, berrak, güzel mi güzel
Musluklardan akan suları görürken
İnsanın her şeyi yok ettiğine inanırım
En yırtıcı hayvanların
Leş yiyen sırtlanların, kaplanların
Birilerini kovalayan yılanların
Doğaya güzellikler kattığına inanırım
İnsandan başka her şeyin
Doğayla bütünleştiğine, eşleştiğine
Sadece insanın, insanların bencilce
Doğayı katlettiğine inanırım
Güya, hayvandan üstündür, akıllıdır
Güya, bazılarınca en gelişmiş hayvandır
Güya, dünyanın efendisi olacaktır
Ama efendiliği hak etmediğine inanırım
15.11.2005-İzmir
Mehmet ÇobanKayıt Tarihi : 15.11.2005 11:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
güzel bir çalışma, güzel bir doğa sevgisi, ve güzel bir şiir
Çoban abim sizi kutluyorum
Yol serisinin bu ilk şiiri diğerlerin de de gezintime devam edecegim Saygılar sunarım
TÜM YORUMLAR (3)