Yol-cu-luk Şiiri - Zeynel Açık

İğne deliğinden geçirip
Ördüğüm benliğim
Özümle besleyip
Hücre hücre çoğalttığım yalnızlıklarım
Zamanın dokusunda
Can verdiklerim
Esmer yüreğimden akan
Tane tane dökülen
Parçalarım
Düşlerim
Çizdiklerim
Yaşadıklarım
Yenilmeden ruhuma kattıklarım.

Dünün ve bugünün tınısıyla
Çıkınımda aşkla düştüğüm
Yollar şahidimdir.
Sazımla Karlıova dağlarında
Karda Çepki’ye* duran insanların sözünü
Kendime söz belleyip çıktığım yolculuklar
Hiç ölümüm olmadı
Baharında çiçeklerin
Geçen kışa inat renk renk açıp
Farklılıkların nasıl bir desen oluşturduğunu
Gördüm
Sırtımı dağlara
Ellerimi yıldızlara uzatıp
Belime kadar gelen
Kara inat türküler söyleyip
Ayaza inat çırılçıplak tenimle
Odunları kırıp
Sıcacık ısıttığım odamı ben bilirim

İnsanı gördüm doğanın cümbüşünde
Yaşadıklarımın olancasında
Her yaşanılan ayrı bir mevsimin habercisi
“Ruhumdan doğuyor
Ruhumla dolu olduğu için nesneler”
Benliğimde birer nakış
Yaşayarak ördüklerim.

* Çepki: Bingöl -Karlıova / Muş- Varto yöresinde oynanan bir halay..