Nârâ Şiiri - Orhan Demirtaş

bozgunundan gelir içim
Babilin asma bahçelerini talan ettim de döndüm
can çürür, ömür yıkılır önümde
bir garip fırtınadan kum tanesi kalırım sensiz

sabır ve tuz konaklar yaramda
önünde bağdaş kurmuşken yüzüm bir garip derviş gibi

parça parça giden biziz, biziz yiten
ateşte yıkayarak ellerimizi acının ve ayrılığın orta yerinde

sedamız yükselirken aşkın dağına
rüzgarına ve denizine kederin
bir sela gibi hıçkırarak, naramız kopar dağların sonbaharından
yumruk yumruk öfke olur,
sen ve ben yarının her anına düşeriz

sözel bir hikayede
ya da bir kulak mollasında ziyan olmayız korkma
yön bizim, biziz yol
bir sevgiden arta kalan o hakkın sabahında....

ziyan olmayız korkma, siyah bir kederin ehline denk gelmedikçe alın yazımız

gecenin göğsünde uluyan karanlık şahit,
yağız yer şahit olsun
kızıl bir denizi andıran o gözlerin çıkıp gelse birgün,
hani diyorum çıkıp gelse mucize kabilinde gözlerin,
yüreğimde ne keder kalır nede gam.

sen ve ben, bir yayla serinliğini andıran ellerin ile,
ve soframızda senin böldüğün ekmegimiz ile,
ve dahi bu dünyaya göre çok daha güzel olan yüzün ile,
kör bir düğümün yalnızlığından çıkarak yeniden doğarız,
ateşin, toprağın ve suyun çocukları gibi güneşin sabahına

büyük denizlerin dibinde kaybolmuş bir mendil gibi yosun tutmuş olsada ellerimiz,
uykuyu ve rüyayı hesaba katmadan
unutarak suyu ve zamanı
günbe gün, ıssız dağları şerha şerha aşarken yeni bir gün...
sevgimiz,
....bizim sevgimiz
bütün dünyayı iyileştirir o gün...

Orhan Demirtaş