Yol Biter Bende Şiiri - Ömür Can Sönmez

YOL BENDE BİTER

Ben farklıyım herkesten.
Çünkü herkes, herkes gibi.
Ben kendimim.

Kalabalıklar ezber konuşur;
ben susarak bozarım düzeni.

Onlar uyum der, ben yük derim.
Herkes aynı yolu seçerken,
ben iz bırakmam; yol olurum.

Sevilmek için eğilmem.
Anlaşılmak için bölünmem.
Yalnız kalırım,
ama eksilmem.

Zaman geçer, yüzler değişir;
maskeler düşer, sesler susar.
Ben yine aynı yerde dururum,
kendime karşı borçsuz.

Alkış beklemem.
Kalabalığın affına sığınmam.
Yanlışım varsa bana aittir;
doğrum da.

Kaybolmam karanlıkta,
çünkü karanlık beni tanır.
Işığı soranlara
kendimi gösteririm.

Herkes bir yere ait olmak ister;
ben ise ait olmam, var olurum.
Olduğum gibi.

Kimseye benzemem diye korkmam.
Çünkü benzemek kayıptır.
Kendin olmak bedeldir;
ben bedel ödemeyi de iyi bilirim.

Omuzlarımda başkalarının yükü yok.
Kendi ağırlığım yeter bana.
Yıkılmam sananlar olur;
ben sessizce güçlenirim.

Adımı kimse bilmez.
Tarih de acele etmez beni yazmaya.
Ama bir gün
sessiz kalan her şey
benimle anlam bulur.

Gitmem gereken yer yok.
Dönmem gereken bir yüz de yok.
Ben yürümem;
zaten yol bende biter.

Kimsenin onayına yaslanmam.
Sessizliğim izinsizdir.
Sözüm gecikir bazen,
ama geldi mi yerini bulur.

Herkes konuşur, anlatır, savurur.
Ben biriktiririm.
İçimde taşan şey
gürültü değil, anlamdır.

Yalnızlık bana yük olmaz.
Alışkanlık hiç olmadı.
Kalabalıkta kaybolanlar
bana yalnız der.

Ben farklıyım herkesten.
Herkes, herkes gibi.
Ben kendimim.

ŞAİR: ÖMÜR CAN SÖNMEZ