Yol Ayrımı Şiiri - Tangül Çehreli

Savrulsun rüzgârda griye çalan küllerim
Kömür ocaklarının ziftli duvarlarına
Emeğin kör gözlü çukurlarına sıksın,
Sıksın yumruğunu ellerim
Ağlasın apansız yüzde ki alâyişli gözlerim,
Rengi beyaz zil kefenim,
Özgürlükten men edilmiş bedenim.
Menzile ermiş aşk kurşunu bile açmazken zihin tıkanıklıklarını
Tökezletir kâh ı hayatın ırgatlığı derinden,
Hatlar çizgi, çizgi öfke kusar
Tam bitmişken tam geçmişken,
Doğar yeniden umutlar.
Merhametin mazlum örtüsü çıkışır özümden
İşte o an çıkışır hakkaniyet bağrımdan
Sabır taşı kımıldar yol alır dualarla yarınlar
Okşar, okşar nezih denizleri kıvrımlı kayıklar
Gerilir bir anda çarmığa zulüm kar bakışlar
Asılır küreklere ilahi âşıklar
Erenler şua saçar,
Âlimler ateş yakar karanlığına
Sıratı aşar sabrın silahı,
Aşkın muradı,dostun duası.