Yol Aydınlık Şiiri - Kazım Demir

Dağlar kol kola halay çeker adana yolunda.
Ahmet arif okuyorum;
Yurdum benim,şah damarım.
Ağlamak yakışmaz bize.
Dört yanımız puşt zulası.
Hain pusular.
Kahrolasın yurdum; kahrolasın
Seni sevdim fena sevdim
Kirpikleri ıslak gri dedim,
Çünkü ölümdü esas rengi.
Yol boyunca ışıklar üzerime üzerime geldi.
Işığa değildi öfkem;
Yalana,yapaylığa,karanlığa

Mersin yolundayım.
Çığlığımla karanlığı boğarken
Yol boyunca bir tek kelime söylemedim.
Denize yakındım.
Bizim deniz.
Sevecen bakışlım,mavi yüreklim.
Geleceğim yanına, Ankara'ya
Beni kuşlar götürür,
Kollarım vurulu.
Dağın polat yüreğine işleyerek
Şimseğin mavi usturasını.
Güneşi içenlerin Türküsü'nü söylüyor ustam Moskova'da
Lenin kürsüde,Stalin kızıl ordunun atılgan yüreğinde.
Ve yüreğinde Che olmalı her umudum.
Ahmed Arif okuyorum.
Anadolu'mun bağrı yanık
Köylerinde bir tutam papatya
Veriyorum kürt kızına,
Yaramı saklar gibi.