Yol Arkadaşım'a Şiiri - İsmail Güçtaş

Sevdiğim, kadınım, yol arkadaşım,
Münevver ve Kağan'ımın annesi...
Menzilim, hedefim, hayalim, düşüm,
Sesindeki bu keder neyin nesi?

Ne oldu, yutkundun bir iki kere,
Kütahya nereydi, Giresun nere,
Sensizken yıl oldu en kısa süre,
Leyla'ların, Zühre'lerin en hası...

Sesin mi titriyor, ağlıyor musun,
Geceyi gündüze bağlıyor musun,
Turnayı durdurup, eğliyor musun,
Gönül sarayımın nadide süsü...

Nasılsa oturur, taşlar yerine,
Bir bakış hançerden işler derine,
Umut taşıyorlar kuşlar yarına,
Ne bilsin hainler kurduysa pusu...

Bak sevdiğim, gökyüzüne ay düştü,
Payımıza eyvah düştü, vay düştü,
O turnanın kanadından tüy düştü,
Döne döne düştü sonra kendisi...

Sevdiğim, zaman mı değişti biz mi,
Şaşırdım mevsimler bahar mı, güz mü,
Sesindeki eda sitem mi, naz mı,
Yüreğimde çağıldıyor yankısı.