Yol Ararım Şiiri - Kemal Doğanay

Bir acaip derde düştüm/ derman diye yanıyorum
Ateşlerde kaldım piştim/ derde çare arıyorum

Kalem elde yazıyorum/ günü güne ekleyerek
Ben kendime kızıyorum/ senelerdir bekleyerek

Bülbül öterse güzeldir/ ister ise güller solsun
Güzel severse özeldir/ sevenleri şifa bulsun

Seni yaratmış Yaradan/ gözlerinde sürmelidir
Ayrılmamış hiç aradan/ bunu herkes görmelidir

Merhametin dağlar aşmış/ çölde yanan ışık gibi
Sevenlerin aklı şaşmış/ san ki sana aşık gibi

Yandım desem görenim yok/ duyanlarım zaten olmaz
Merhameti olanlar çok/ Hak! diyenler zorda kalmaz.

Mızrak deliyor bağrımı/ acısını ben çekerim
Kimse duymuyor çağrımı/ yarama tuzu ekerim

Kuşlar kafesinde ötmez/ bülbülün çilesi b/aşka
Sevdiklerim uzak gitmez/ bakışları döner aşka

Benliğimi eller aldı/ bilenlere yar sorarım
DOĞANAY’ım darda kaldı/ senin için yol ararım!