Yol Alıyorum Şiiri - Deniz Sarıkaya

Yol alıyorum, ömrüme çentik atarak
Zehir gibi bir tipi, zemheri ayaz
Üstelik sırtımda onlarca yıllık yük
Ağır aksak,
dili peltek zaman.
Heybemde biraz hüzün,
biraz yara, biraz tuz
Seyrüsefer ediyor
içimde göçmen kuşlar
Dışarısı bildiğin gibi
Yok mahşeri kalabalık
Yok, kapı eşiğinde anne
Yok, adres
Yok, bisikletinin terkesinde
Sevinç taşıyan çoçuk.
Uçurtmalar başka yurtlar edinmiş
Pervaz kapalı
Kapı sıkı ağızlı
Çoktan terketti kuytusunda yüreğimi
Baloncu amcalar,
Farkındayım
Fark etmek biraz çıldırmaktır
Biliyorum ama
Bilmekten çok inanmaktır asolan
Birazda inanmak, sarsılmaktır
Kırılmaktır en ince yerinden
Kristalize olmuş bir yalnızlığın
En doygun noktasında dağılmak
Parçacıklara dönüşmek.
Ondandır aidiyetsizliğim
Yok ne yer, ne ebemkuşağım
Renksiz ve soluk herşey
Sürgün ve ırağım göğekinden
Sülfür asit
Metal kokusu sinmişliğim bundan.
Acıyı doğuran nedir mi? dediniz
Bilseydim korunaklı
Pencereleri yasemin kokan
Bir evden temaşa ederdim evreni
Umarsız ve kayıtsız.
Yol alanın, yazgısında var
Yol sana düşer.
Zihninde koşaradım
Hız kazanır çizgiler, şeritler
Üstelik u dönüşü yasak
Saymadım epeydir çentik
Kalmadı sanırım ömrümde
Atacak boş yer!