Yol Akıp Gidiyor Şiiri - Atilla Güler

kabuk bağlaması yaraların
iyileştirmiyor yürekte inatla kanayan sızıyı
ya da silmiyor en derinlere kazınmış izini
geçtikçe ömür sormadan tek bir soru
okşamıyor yüzümüzü güneş ilk günkü gibi

ne çok ortaya çıkmayı bekleyenler var
loş köşelerde
ne çok yanıyor yüreğimiz
unutmak isteyip de unutamadıklarımızın sancısıyla
bir yüzde…bir sözde…bir tınıda bazen
kızıl bir yangına vuruyor an

ne kadar inansak da noktayı koyduğumuza
ardımıza serilen her güne
yarınlar yön buluyor virgüllerle
ve kapadığımızı sandığımız her kapı
ardına kadar açık oysa

ışıkların söndüğü yerde
baştan çıkarıcı büyüsü gizemin
ve korkusu bilinmezin
elimizden tutan gün
sessizce götürüyor bizleri

içimize atıyor polenlerini hayat
her yittiğimizi sandığımızda
ve bir tomurcuk daha açıyor
koynumuzda

girdabına tutulduğumuz aşkı yaşamın ve varolmanın
işleyip içimize inceden
sarhoşluğunu veriyor ellerimize yaşamı solumanın
intihar ediyor akıl deliliğimizin en uç noktasında
sürüyor zaman durmaksızın bizim dışımızda

“yürümek hayatı olduğunca
ya da süslemek kullanıp bütün renkleri
imgelerle bezenmiş dizelercesine
olmasını istediğimiz gibi”

“akıp giderken yol
her adıma bir renk
…bir şiir
…bir düş
serpmeli”

28.03.2007
Atilla Güler