Yol Şiiri - Hacer Arpag

Kendimle yola çıktım bir zaman ne getireceğini bilmeden
Sözde yol ne öğretirse öğretti işte.
Her köşede yeni bir ben, her dönemeçte yeni bir yüz buldum.
Her şeyi bilirdim sanırdım evvelde,
Bilmekle kaybettim kendimi bir yerde,
Sonra her yerde…
Kendimi buldum derken yolu,
Yolu buldum derken, izim dağıldı.
Ruhum yorgun, göğsümde bir telaş.
Nerede benim? Nerede yol? Ben neyim?
Her çıkan yol yanlış; her ben, ben değil.
Her bulduğum, başka bir yalan.
Çekil kendi yolundan diye diye vardım bir bilinmezlik denizine
Tam bulmuşken... Dibe battım yine...
Dibin karanlığından çıkardım kendimi,
Üşümesin diye sardım öz bedenimi.
Sardım, sarmaladım, verdim üst baş…
Saçlarımdan okşadım, incelikle, yavaş,
Yatağına yatırdım, dinlensin kalmasın artık telaş
Pencereleri kapatmakla uğraştım sonra bir zaman yine…
Uykuyu severdim, uyku tatlıydı, ama gözler kapanmadı,
Sonra pencereler kapandı, zihin daraldı, hepten pencere kalmadı.
Ama ruhum uslanmaz, hep bir yol aldı.
Artık birileriyle değil kendimle baş etmeye çalışıyorum
Ama şunu biliyorum artık
Ben bile bir şey beklemiyorum artık benden
Ah kendim, ah küçüğüm.
Sarılmak istiyorum sana.
Ama neden bu kadar çirkinsin ki...