Yol Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Geceydi.
Kendi içimde kurulmuş, çoktan yıkılmış bir şehrin sokaklarında yürüyordum.
Taşlar birbirine çarpmış, yolların izi kaybolmuştu.
Her köşe başında bir çıkmaz,
her duvarın ardında çökmüş bir sessizlik.

Ayaklarım, artık yönünü unutan bir pusulanın titrek ibresi gibiydi.
Nereye gitsem aynı duvara çarpıyordum;
bazen taşların arasına sıkışmış çocuk sesleri duyuyordum,
bazen kendi yankımı kendi karanlığımdan duvarlara çarpıp geri dönmüş buluyordum.

Duygularım, ipleri kopmuş bir kuklanın karışık telleri gibiydi.
Çözmeye çalıştıkça daha çok düğümleniyordum.
Sanki görünmez bir cellat,
her nefes alışımda boynuma yeni bir ilmik atıyordu.

Ve ben,
çıkmazların ortasında,
dua etmeye çalıştım.
Ama dudaklarımdan çıkan kelimeler
göğe yükselmedi;
tozlu kaldırımlara düşüp taşlara karıştı.
Gök, bana sırtını dönmüş gibiydi;
yıldızlar başka hayatların başını okşuyordu.

Tam o an,
en umutsuz anımda,
yıkılmış duvarların bir köşesinde
ufak bir çatlak gördüm.
Çatlaktan sızan ışık,
bir mum alevi kadar cılızdı belki,
ama bana bir şehir kuracak kadar güçlü geldi.

Anladım ki:
benim aradığım çıkış,
bu harabelerin dışında değildi.
Benim kapım,
kendi kalbimin en derin taşlarının arasına gizlenmişti.

Yürüdüm.
Kendi gölgemi bastım,
kendi izlerimi çiğnedim.
Her yıkıntıda bir yüz gördüm,
her duvarda susmuş bir hatıra.
Ve nihayet,
şehrin ortasında devrilmiş bir kapının eşiğinde durdum.

O kapı bana dedi ki:
“Kaçtığın yol aslında senin yolundur.
Çıkmaz sandığın sokaklar,
seni kendine getirmek için vardı.
Şimdi içeri gir,
çünkü gerçek çıkış,
kendi içindedir.”