Yol Şiiri - Fatih Karakaş

Dar bir patikada yürümek gibiydi seni sevmek,
Bir tarafım ateş çemberi,
Diğer tarafım leylak bahçesi,
Attığımız her adımda toprak,
Buğulanmış cam gibi olurken,
Pervasızca yol alıyor,
Bir muammanın peşinde katlediyorduk zamanı,
Karanlık ve aydınlığın ortasında,
Arafta iki yalnız....

*

Hayal ormanındayım,
Meftun ağaçlarının arasında,
Renk cümbüşü içerisinde hasret çiçeklerini koklarken,
Vuslat kuşları cıvıldaşıyor dalların arasında,
Düş içinde düş mü yoksa bu yaşadıklarım,
Yoksa gerçek diye algılatılan mı kocaman bir yalan…

*

Dargın iki sevgili gibiydik,
Somurtkan ama sevdalı,
Güftesi mavi, bestesi yağmur olan şarkıydık meçhullerde,
Yudum yudum içiyorken aşkı melodilerden,
Nefes gibi içimdesin ama tutulamayacak kadar asi,
Gururla mecburiyet savaşının ortasında kaldı ömrümüz…

*

Bir umut tohumu çatlıyor şiir bahçesinin toprağında,
Sözcüklerle beslenip şiirler yükleniyor bulutlar,
Sağanak olup yağıyor üzerimize,
Aşkın tanımını idrak edemezken bünyeler,
Anlamsızlık sükut olup çarparken yüreğimize,
Zulmün kaleleri düşerken bir bir,
Ölüm bile önünde eğilirken aşkın,
Bırak kendini yağmura,
Ruhuna değsin damlalar…

*

Kaçamak bakışların boşlukta koklaştığı anlara hapsoldu sevdamız,
Avuçlarıma hayal tortuları düşmüş,
Tılsımlı gözlerinde şimşekler çakıyor,
Tutsam yüreğini avuçlarımda,
Okşayabilsem ruhunu,
Bir gün bir gece versen ömründen,
Şafağında yok olsam benliğinde...

*

Kaderin umuda sığındığı bir mağarada,
Firardaki sevdan yerli yersiz alevlenirken,
Sorma artık !
Bilmem nerede son buluyor ummanlar,
Rengarenk dalgaları vururken kıyılarımıza,
Kaçırdığın bakışların,
Zincire vurduğun duygular,
Ve o tatlı şaşkınlığın,
Bırak kendini aşka,
Öyle saf,
Öyle yalın…

*

İhanet mi bu kanış mı yoksa bir aldanış mı?
Ne koyarsan koy adını,
Her şey önemsizleşiyor aşkın karşısında,
Aşıp gurur dağını yol açsak umutlara,
Uzat elini tırmanalım aşkın doruklarına....