Yol Şiiri - Muhammet Halit Semiz

Kaybolmaz bu derdim gözlerimi yumarak
Ruhumun içinde kurulmuş biliyorum
Ruhumda gezenin rahmetini umarak
Ben beni bekleyen sürgüne gidiyorum

Fermanı ezelden verilen bu sürgünün
Sesi yetmiş perdeden ardıma geliyor
Taşlarla dizilmiş yolundaki örgünün
Sanki her kıvrımı haydi bana gel diyor

Sofralar kuşatmış bekleyen yollarımı
Ahbabım dizilmiş gözleriyle kal diyor
Vuslatı umarak açınca kollarımı
Hepsi yolu gösterip bana elveda diyor

Yürüyorum yoluma bir isim koymadan
Her adım ardıma bir yaşımı ekiyor
Bulduğum ahbabın sohbetine doymadan
Boynumu menzilden bir zincir çekiyor

Sesler duyuyorum duvarlar arkasından
Sanki her adımda biri beni izliyor
Gölgeler geçiyor yolumun ortasından
Ben merak ettikçe o kendini gizliyor

Bu yolun sırrını çözemiyor hiç kimse
Hepsi de çaresiz nihayeti bekliyor
Sırtımı sıvazlayıp gönderen her kimse
Bu yolun sonunda yine beni bekliyor

Ne yolumu gözleyen bir han var bu yolda
Ne gözüm üstünde bir durağı seçiyor
Yolumun üstüne çizilmiş iki kolda
Adımlar yarışıp birbirini geçiyor

Bir saatin mili var adımların sesinde
Dakikalar eriyor ben yine yürüyorum
Adımlarım gezerken taşların ensesinde
Başucumda bekleyen son taşı görüyorum

Üstünde gezdiğim toprağın sinesine
Bilmiyorum nedense bir çukur kazılmış
Yolumu gözleyen son taşın çehresine
Çalımlı harflerle Ali Tahir yazılmış

Tahir'in boynuna geçirdiler urganı
Ahbabı toprağa şimdi veda ekiyor
Ona gökyüzünü perdeleyen yorganı
Başının üstüne en sevdiği çekiyor

Muhammet Halit SEMİZ/Ali Tâhir Muhâli