Yol Şiiri - Ozan Oğuz

Yola koyulursun umutla
Hasret omzuna asılmış;
Göğsünün üstünde, hep yanında
Gitmek istersin, bir an önce varmak
Yola çıkarsın yükünle, içinde biriktirdiklerinle
Yola çıkarsın mesafeleri aştıkça artan hasretinle
Gitgide ağır gelse de güzeldir varışlar
Güzeldir uzaklaşmak karadan, yaklaşmak deryaya...

Akşam vakti koyu ve berrak mavi gökyüzüne bakarken:
Hatırlarsın ve uzun uzun bakarken denize
Dalga sesleriyle mutluluk ara ara konar göğsüne
Güzel anılar okşar ruhunu rüzgarla
Bir yandan üşütürken seni,
Bir yandan da ısıtır içini.

Yepyeni duygular belirir içinde
Öylesine berrak ve algılarının ötesinde...
Bu dünyaya ait olamayacak kadar nadide:
Daha önce hiç hissetmediğin;
Hiçbirine benzetemediğin
Ve onlarla birlikte...
Kaygısız mutluluklar yankılanır derinlerde.

Uykuda bile özlem bırakmazken seni
Uyandırır ruhunu, efkardır o an içindeki
Geçmişi özlerken; bitmeyen bir yoldayken
Sonu olmayan ve her hücrene işleyen sevdan.
Bir son yokken ortada, yeni varışlar vardır hayallerde

Onu hayal ederken bulursun kendini
Belki hiç tanımamışsındır,
Belki de hep çok yakınındadır:
Yolda onu bulmayı hayal edersin,
Ve hep onunla birlikte orada kalmayı:
Onca Mesafe varken önünde....
Yakınında olmasını istersin hep:

Bilmezsin ki bu yolların bir sonu yoktur
Varış dediklerimiz...
Yalnızca birer duraksamadır.