Yol Şiiri - Deniz Akgüngör

Tamamen arafta kalmak.

Ayrıldığın yerde değilsin, varacağın yere varamamışsın. Biraz çılgınsan, o iki yere de asla gitmezsin, gitmek istemezsin ama zorunluluklar seni oralara gitmeye zorlar. Sen de boynunu büküp ilerlersin.

Bazen karşıda seni neyin ve kimin beklediğini bilemezsin. Bir bakarsın kimse beklemiyor seni orada. O zaman; "Yine aynısı oldu, benden bu kadar." diyip tövbe edersin yolculuğa ama yine de zorlarlar seni ve yine kimsenin beklemeyeceği o lanet yere yolalmaya başlarsın.

Yolda uyuyamazsın çoğu zaman eğer senin de aklında fikirler varsa. O fikirler seni asla uyutmaz ve yol, bazen işkence haline döner senin için. Ama o işkencenin sana ne yararı olacağını bilemezsin. Bir bakarsın bir şarkı yazmışsın, bir bakarsın bir resim çizmişsin. Nasıl olduğunu anlayamazsın. Sadece yapmışsındır gecenin karanlığıyla ve otobüsün aynı asfaltlarda aynı frekansta titreşen, yol ve eğim değişince değişen motorunun sesiyle.

Uyuduğun zaman, o karanlık senin için çok kısa sürer. O zaman da anlayamazsın yolda ne oldu, mola verildi mi, son sigaramı ne zaman içtim. Bir bakmışsın aydınlık, ve lanet yerin tabelasını görürsün. İşte o an, anlarsın ki yolculuk bitmiştir hiçbir heyecan ve hareket olmadan.