Yol Şiiri - Aylin Tamakan Nergiz

Ne kadar yol gitttiğimi yada
ne kadar zaman geçtiğini bilmiyorum.
Neden geldiğimi de hatırlamıyorum üstelik
öylesine unuttum kendimi vardığım yerde.
Kendi kuytularımda gezdiğim
yerden çok uzaklarda bir yerdeyim.
Lime lime ediyorum geçtiğim her bir sokağı
her sokakta dağınık bir gökyüzü.
Kan rengi gökyüzünden
gül yapraklarından bir fırtına kopuyor
ölümün gözleri kadar mavi.
Rüzgarın melodisi de yabancı
çarpıp duruyor kaldırım kenarlarına.
Ne fırtına diniyor, ne ben yolu bulabiliyorum
ne güneş doğuyor, ne de Ay batıyor.
Sıcak bir ayaz çökmüş şehre
dağıldıkça toplanıyor bulutlar.
Birdenbire susuyor zaman
zamanla birlikte yürüyoruz
birlikte, elele
bizi takip ediyor takvimler
kovalıyor akrep yelkovanı
geri dönüşü olmadan yağıyor zaman üzerime
gök yağmur topluyor durmadan...
Sonu olmayan yola atmak kendini
yada yolun sonundan başlamak...

Aylin Tamakan