Yol Şiiri - Ayberk Özden

terütaze izler kurumuş
yürüdüğüm yol bıçak olup saplanmış serime
pabuçlarım hep mi su taşımış
ayrılık bileyen sırça değirmene
gamdan çatlayacak

toprağı her daim yadırgatılmış, yağmalanmış
bir inatçı fidandır ömrüm
her cinnetinde havını dökmüş, soymuş kendini
delik deşik kabından yediiklime uzanan gönlüm
dokunsa parçalanacak

kökü derin ağaçlar serin revaklarda yetişmiyormuş
gülün rayihasındaki baygınlık bundan mıdır?
Sunağa uzanan bedenin kimyasındaki adanmışlık
yola düşünenin arzusu mudur, çaresizliği midir?
Menzile varsa...

11.08.2011