Yol Şiiri - Gülcan Arıkan

Her doğum bir ölüme,
Her başlangıç bir bitişe,
Her huzur illa da bir hüzne gebeyse,
Kâh güldün kâh ağladın,
Sen bu hayattan ne anladın

Aynı olmuyor insan,
Yedisinde neyse yetmişinde de...
Yaşadıkları büyütüyor,
Yaşadıkları öğretiyor,
Yaşarken düşüp kanattığı dizleri bir de...

Küçük bir bebeğin masumiyetinden
Bilenmiş bir bıçağın keskinliğine,
Bir güvercin hassasiyetinden,
Hırçın bir dalganın öfkesine...
Aynı olmuyor insan,
Yedisinde neyse yetmişinde de...

Şairin dediği gibi;
"Eteklerinde bir yığın yaprak,
Bakacaksın birgün semaya ağlayarak"
Düğünlerde oynayıp ölümlere yas tutarak...
Hasretini büyüttügün ne varsa heybende,
Bakıyorsun sen de birgün,
O semaya ağlayarak...

Uzun lafın kısası;
Bir uzun yol baştan sona,
Getirmiyor aklını başına;
Arşınlamaktan bıkmış ayakların,
Hayatın çıkmaz sokaklarını,
Bir uzun yol işte baştan sona
Kâh yürüdün kâh duraksadın,
Sen bu yoldan ne anladın...

Gülcan//05 Nisan 2025// Avcılar