Yol Şiiri - Mahmut Nedim Amcaoğlu

Kızıllaştıkça güneşin
batarken ki feryatları
Bir ölüm uykusu sanki,
uyandırmaz insanları..

Yedikat gökyüzü bilir
savrulurken yalanları
Diz çökecek çağlar bir gün
anlatacak olanları..

Bugün yarın diyerek
geçip giderken ömür,
Geçtiği her menzilde
binbir hale döndürülür..

Ya parlar alnında ışık
ya elinle söndürülür,
Geçmez gibi görünen
zaman altında dürülür...

Hayat elbette güzeldir
ve ölüm kadar da derin,
İnsan umutla koşsa da
avucundadır kaderin..

Nice zalim geldi geçti
karşılarında durulmaz,
Şimdi sövsen ecdadına
kılı bile kıpırdamaz...

Namın mı göklere çıktı
ayakların yere basmaz ,
Ölüm yokmu sanıyorsun
yıkıl git ALLAH tan korkmaz..

Gökyüzünden yollar düştü
toprağın bağrından çıkan,
Yüz çeviren olmasaydı
düşer miydi arza insan..

Durur mu kaçar mı bilmem
nedametli binbir ahtan,
Kim ekerse tohumunu
payını alsın günahtan

Secde demek baş eğmemek
başkasına Yaratandan,
Gerçek iyilik adalet
bir halt olmaz aratandan..

Yiğitler vardı tarihin
insan olan her anında,
Başlarını dik tuttular
zalimlerin karşısında..

Herkes bir yola düşerde
kimi yürür kimi bıkar,
Bütün yollar bükülür de
Yalnızca Allah a çıkar..