Yol Şiiri - Mehmet Tekmen

Dertle dolu kalbimi,bırakıp gidemedim.
Anlıma yazılanı,uğraştım silemedim.
Gurbetin yollarını,azmettim aşamadım.
Çok özledim sılamı,öldüm ulaşamadım.

Arada yüce dağlar,kırdı ayaklarımı.
Soğuk sert rüzgarları,kesti soluklarımı.
Güneş çölde kavurdu,umutlarımı yaktı.
Kaynar sular coşarak,gelip içime aktı.

Gönlümde ayrılığın,hüznünü dindirmeden.
Yolları bırakamam,ömrümü bitirmeden.
Onlar benim dostumdur,hayatta sırdaşlarım.
Onlar için akacak,durdukca göz yaşlarım.

İçimdeki hasreti,anlattım hiç durmadan.
Tepip geçtim taşını,feryada aldırmadan.
Görmedim isyanını,ne dedimse o oldu.
Yürümenin zevkini,ayağım onda buldu.

Her yöreden bir demet,çiçek sundu sevgiyle.
Anlattı geçmişini,tarihini övgüyle.
Ne destanlar yazılmış,ne canlar gelip gitmiş.
Yolların kahramanı,mazideki yiğitmiş.

Çok dinlemiş vaktinde,atların nal sesini.
Kağnılar türkülerle,okşamış ensesini.
Sabırla nesilleri,birbirine bağlamış.
İyi günlerde gülüp,kötü günde ağlamış.

Bilmedim kıymetini,hor kullandım zamanı.
Acı çektim sonunda,oldum dertler uzmanı.
Daldım bir an sonsuza,dur diye uzandı kol.
Yürü artık düşünme,bu bulduğun doğru yol.