Yol Şiiri - Muhammed Emre Tulay

YOL

Gittim yar diyarından, gülü dalda bıraktım,
Gittim yar diyarından, miski tende bıraktım,
Gittim; ama gönlümü başka elde bıraktım.
Bir can kaldı bedende, bedenim gayri eksik,
Canansız can mı olur, ruhum artık bedensiz.

Meçhule mi yolcuyum, ben mi meçhul olmuşum,
Bilmiyorum, tek bildiğim, meçhulle avunmuşum,
Evvel ne çok gülerdik, şimdi giryan olmuşum.
Gözlerim, ey gözlerim, yaş akıtma boşuna,
Yarimi göreceksen kurbanım tek yaşına.

Yollarda ayak sesim, ayaklarım nerdesin,
Hevesin geri dönmek, kendine sitemdesin,
Duyduğum tak tak sesi, kafamda bitmektesin.
Her gidiş, bir dönüş; her gidiş hep aynı ümit,
Yalnızım, sensizim; tek yoldaşım aynı ümit.

Yakın ayrılık oldu, kavuşmak ne uzakmış,
Bekliyorduk yakını, meğer uzak yakınmış,
Kader dağıtmış payı, bize sabrı bırakmış.
Sabret gülüm, muhakkak, sabrın sonu selamet,
Kaç gece geçti sensiz, sonu kavuşmak elbet.

Yollar da bitti; ayrılık, son demine vardı,
Ne uzaktım ümide, şimdi bir lahza kaldı,
Yollar ayrılık idi, dönüş vuslata kaldı,
Sanma yarim ayrılık hep böyle baki kalır,
Olmazsa bu dünyada, vuslat mahşere kalır.