Yol Şiiri - Gürcan Talay

düş kırıklıkları arasından çekiyorum benzimi
soyutlandığım zamanlara yaslayıp başımı
vakurca geçmişime kaldırıyorum

sabahsız düşler kuruyorum ardından
sabahsız zamanlar derliyorum

geceden soruyorum hep
yarının alacağını

değmediğim bir tene değişiyorum
dokunduğum tüm anları

saçlarımda sakladığım birçok rüzgar
dolaşıyorum bozkırsız bayırları

kimse tutmadan ellerimi
buz gibi sulara dalıyorum
ve gülümseyen bir yansıma karşımda
hep mutluluğa açılıyorum

tan ağarmaya döndüğü vakit
gülle sürüyorum en şahane rastığımı
sen güllerle donatırken uyandığın her sabahı

değişime değişiyorum
tek değiştiğime yineliyorum

dar vakit kurulduğum tüm köşelerden
koskoca bir zaman giyinip üstüme
yola erkenden çıkıyorum

iz sürüyorum
tüm geçmişlerin üstünden

dağılmadan topluyorum bohçamı
toplanmadan karşılıyorum her şafağı

o an bir sana
bir kendime dönüp
en kıskanç zamanında deliriyorum

hiç görmüyorum
ellerimden akan emeğin kirlerini

ve sonra hiç tükenmemişim gibi
yaşama sıfırdan ekliyorum kendimi

“Her yol yeni bir kavşak, her kavşak yeni bir kimliktir…”

Gülcan Talay