Yol Şiiri - Meral Vurgun

zorlu sevdalardan geçer gibi
geçiyorum yanan şehirleri
sağ yanımda bir yabancı adam
yüreğimde kıpırdıyor elleri
susuyor baktıkça bir benim yüzüme
bir de mavi siyah boyanmış gökyüzüne
o sustukça susuyorum ben de
kim bilir
susmuyoruz belki de
konuşuyoruz hiç konuşmadığımız kadar
ve bir tek yağmur dinliyor bizi
yolumuzu kapatırcasına akarak
aşk başımızın üstünde duman
aşk gurbet
aşk sıla gibi bir utku

iki elini iki yandan uzatıyor adam
aralanıyor bulutlar
perspektif
yedi renk
kesik bir gökkuşağı önümüzde
bir ağaç gövdesi gibi biçilmiş yedi yerinden
kanıyormuş gibi geliyor bana
hatta içime kanıyor sanki
ve tutuşuyor içimde
küllenmiş yatan suskular

ve Şubat
Şubat vazgeçmiyor inadından
umudu baharda sanki bencileyin
ellerini uzatıyor tutacakmış gibi
çağlamalı diyor dereler çaylar
nergizler, çiğdemler açmalı
hemen şimdi tutmalıyım saçlarından
tutup savurmalıyım bütün dağlara

ben uzatıp elimi
usulca dokunuyorum ellerine yabancının
buradan öteye diyor benim memleketim
uzaklardan geldim diyorum ben
uzaydan değil, İstanbul’dan diye gülüyor
güvercinleri düşüyor aklıma İstanbul’un
köprüde balık ekmek bir de
sonra vapur düdükleri
aşk başımın üstünde duman
seviyorum diyor içimdeki çocuk
yağmur gibi seviyorum...