Yol Şiiri - Cihan Başak

Gökyüzü karanlığın üstüne ağlıyor
Istırabın dinmedigi bu yolda tek arkadaşım rüzgar.
Yağmurla karanlık üstüme siniyor
Rüzgar deli gibi üstüme geliyor...
Bozuk kaldırım taşları üzerinde ıslanan üstüm başım...
Bugece bir başkayım.
Yürüdüğüm yol hiç bitmeyecekmiş gibi
Ömrümün yarısını burada bırakacakmışım gibi...
Su birikintilerine girip çıkan ayaklarım...
Gecenin rengiyle beynime çarpan
Birkaç devrik cümlenin intikamı...
Ve gurursuzlaşan gururumun yanıbaşına düşen
bir kaç silik isim...
Tüm hırçınlıklarıyla sallanan ağaç dallarında
Asılı kalmış bir kaç bezgin yaprak...
Gençliğimi andıran bir hüzün.
Sarhoş olmuş ruhum ümidime saldırıyor
Bastığım kaldırım taşları inliyor sanki.
Ve gökgürültüsüyle coşan yağmurun sesi...
Üstüme çullanan bir yığın kelime...
Ümidimin dip notları.
Ne kimsem var bu yolda ne de bir dost var yanımda.
Beni kızdıran tek şey gece.
Gölgemi bile benden gizleyen gecenin nankörlüğüydü beni kızdıran...
Hıçkırıklara boğulan gökyüzünde
Karanlığın acımasızlığını yumusatan
Yağmur tanecikleri...
Uzayan yol ve bitmek bilmeyen gece...

29 Mayıs 1998 Gazimagosa