Yol - 1 (711) Şiiri - İbrahim Arslan

Ömür bir yoldur. Ve nihayetinde yol biter...!
Babamın ömrü ve dolayısıyla yolu
Öğrendim ki 'Cuma namazından çıktığımda'
Bitmiş...
Abim mesaj atmış. Baban öldü, neredesin sen?
Sanki kendi babası da değilmiş gibi ölen...
Ankara Numune Hastanesi'nden cenazeyi almaya diye çıktık yola...
Neler neler düşünmedim ki yolda...
Bitmişti babamın cezası işte.
20 yıldı cezası, 9 yıl yatmıştı...
Kapalıdaydı açığa çıkacaktı babam...
Son aylarda çeşitli ameliyatlardan geçmişti.
Midesi alınmıştı. Ve üstelik kanser olmuştu.
Geç öğrendik.
Önce abim gitti yanına...
3- 5 DAKİKA durabilmiş babamın yanında,
Yüreği kaldırmamış...
Bense 10 dakika durabildim...
Konuştum onunla... Ağladım...
Çok ağladım...
Taş gibi adam, o taş kalpli adam ufalanmıştı sanki.
Memlekete dönerken,
'Baba bana son kötülüğü de yaptın' dedim.
Hiç bir evlat babasını öyle görmek istemez...
Ölümünü bekliyorduk artık...
Ve bu cuma namazından çıkınca öğrendim...
25 YIL ÖNCE ANNEM ÖLMÜŞTÜ ve sonra,
Babam da ölmüştü öyle mi?
...
Ben, abim, Murat ve Recep HOCA...
Ankara'ya vardık...
Numune HASTANESİNİ bulduk...
Akşam namazında ordaydık... Namaz kılıyordu görevlisi...
Ve öğrendik ki babamız adli tıp'a göndermişler...
Hükümlü olmasından dolayı...
Oysa öldü o, 'Hükümsüzdür şimdi'
2015 Ocak