Yokuştaki Curcuna Şiiri - Mert Altınkaynak

Yokuştan aşağı yuvarlanıyoruz
Çaresiziz, ne yapalım?
Mahalle sakinlerini uyandırdık
Ama sağ olsunlar, kimse çıkıp bağırmadı
İçleri acır gibiydi sanki, cama dökülen kalabalığın
Eylül'ün başını biz çekiyoruz bu sefer
Döküldük öyle, ne yapalım?
Gitgide daha da yükselir gülüşlerimizin sesi
Bir deli zırvalığı koyduk dilimize, kimse anlayamaz
Fakat kimse anlayamaz diye de anlatmayalım mı?
Ve pencere seyircileri de giderek arttı
"Hey merhaba”
El sallayarak ve gülerek
Devam ediyoruz yuvarlanmaya
Seyirciler kafalarını son kez uzatıp baktılar
Ta ki biz gözden kayboluncaya kadar
Sonunda dibe ulaştık “bu curcuna da bitti” deyip pencereler kapanır
Ve birden bire yapayalnız kalırız
İşte bu acı curcunasının ardındaki o hırıltılı sessizlik
Sönüyor dudaklarımızda ki gülüşlerimiz ve fısıldıyor son kez acıyla kelimelerimiz
Hepinize sonsuz teşekkür ederiz.