Yokuşlar Şiiri - Abdurrahman Kara

YOKUŞLAR

Peri ruhsarım,
Akşamüzeri geldim İzmir’ e…
Ki, gelmişti benimle birlikte,
Yalnızlığım…
Öylece kalakaldım otogar da
Ne bir karşılayan oldu
Ne de el sallayan

Uzanan eller vardı tabi
Kâbus karanlığından uzanan eller
Ama o eller elimden tutmak için değil
İmanımdan itmek için uzanmış meğer
Anlıyorum artık
Ne sırtımı sıvazlayan var,
Ne de kalbimi soran
Öylece baş başa kaldım yokuşlarla
Yokuşlar bana ben yokuşlara
Bakakaldık…

Çaresiz vurdum kendimi
Günah kadar soğuk,
İhanet kadar çirkin
Dik, kaygan yokuşlara…
Yokuşlar acımasız
Dizlerim dermansız
Ve içimdeki sevdalar
İnsafsız, izansız, imansız…
Bütün yokuşlar benim için sanki.

Çık Abdurrahman çık
Biteceği yok
Yokuşlarda susuyorum
Bir yudum su veren yok.
Yokuşlarda ağlıyorum,
Gözyaşımı silen yok…

A.KARA
1992