Yokuşlar Şiiri - Mustafa Anar

Yokuşlar…
İnsafsız yokuşlar…
Ümidimin eşiğinden
Hayallerime kadar,
Her çırpınışımda biraz daha dar
Her haykırışımda biraz daha karanlık
Sese ses vermeyen zindanlar içinde
Uzar, uzar, uzar yokuşlar.

Su, hava, yer, gök, ufuklar
Ve ümit
Bir gün susar.
İşte o an başlar yokuşların senfonisi.
Hüzzam bir beste çalınır sazlarında
Gökkubeyi boğar nağmeleri
Ve yağmur yağar

Sazlar sustuğu an
Dardır artık sabahlar
Dardır artık sabahların o en sevdiğim vakti bile.
Biter artık yokuşlar
Hayatıma son rötuşlar
Ve ben artık ölürüm…