Yokuş Yukarı Şiiri - Levent Bilgi

Gün gece gökte ay
Baharı bulmuş toprak
Sorma, tutuklu tutkulu bedenim
Aciz bir halde gidiyorum
Yokuş yukarı
Ben ben değilim artık
Biz hiç olmadık ki
Bükülmez sandığım inadım
Hırsım tutkulu cesaretim
Meğer hiçbir işe yaramazmış
Bu kapıdan içeri
Yalnız bıraktılar beni
Son günlerde hep gülüyorum
Kimini insandan saymıyorum
Kimseyi takmıyorum
Öyle eğildim öyle eğildim ki
Acizliğimin doğaya karışan aksi
Mısralarımın can simidi yıldızlar
Gökte öyle çok öylesine çok ki
Bu ne iştir
Yıldızlar ne büyük
Ayı kıskandırırcasına
Karpuz gibi parlaklığın bin bir tonu
Ömrüm kışlalarda zamansız yatar
Zaman şimdi acımasızlık besteliyor
Tarihin en katil şarkılarını söylüyor
En iğrenç irinleriyle
Ruhları esir alınmış bir canavar
Yürekleri kemiren kanlı bestesinde
Çıldırtan notalar gibi
Girift törpülerde örselenen bir ben değil
Yasaklarda yürüyorum yokuş yukarı
Bu yerde kimsenin anlamadığı duygularda
Yanımda arkadaşım Erdal ve ben
Hücrelerimizde isyanın biri bin parça
Küfür desen alfabede yok
Karanlıklardayım anasını satayım
İnadına yıldızlarla bezenmiş gökyüzü
Ayı seçmek zor,
Bu ne iştir, günleri saymak mı?
Ölümden beter kahır
Zaten bana ölmek zor
Canım esir alınmış azrailden
Nasıl olur
Can, can elinde esir
Bütün mantıksızlıkları mantığımın
Tek odalı hücrelerinde
Simsiyah zindanlarına attım
Gardiyan düşüncelerim çaresiz lakait

(13.03.00)
22:00-24:00 nöbeti

Levent Bilgi