Yokuş Şiiri - Altan İlhan Arslan

Yokuşlardayım; hayatımın çekilmez saatleridir bu
Ve bilindik ben değilim, ben
Kendi çıkmazlarımda
Kırdığım kalplerin hüznüne yaslanarak
Adımlıyorum kaderimi…
Hiç düşünmüyorum, gözlerimdeki gibi değil hayat.
Kendi kırılganlıklarımda ektiğim acıların dergâhına doğru
Yürüdükçe! Dayanılmaz yaralarım kanıyor
Lisanım duruyor konuşmak öyle zor ki.
Dilim bir harf için oynamıyor
Belki, yüzüm asık ve o kadar sert ki bakışlarım
Ama ağlıyorum bir çocuk gibi kan akıyor içime
Duruyorum bir an, acılar dinlemiyor!
Kan denizinde boğuluyorum.
Atsam kendimi
Şerefsiz,
On para etmez o kült toplumun içine.
Yaksam! Zerre bir iyilik kalmışsa üstümde… Yapamıyorum.
Şerefim ve haysiyetim kaldıysa!
Duyacaktır!
Beni yaratan!
İçimden geçen, o berrak iyiliğin sesini.
Aldığım darbelere sayıyorum her adımı
Geçiyor o an zaman şeridinde, hayat açmış kanatlarını.
Acılar düşüyor, sevinçler uçuyor, nasipler dökülüyor
Her zerre payına düşeni alıyor can hali.
Hâkimdir! Bilendir! Kaderdir! Düzenin yazgısı.
Hiçbir ses hiçbir heves sinmiyor içime zamansız
Sakin, durgun bir deniz havasında olmanın.
Son kürek çekişleridir hesapsız bir çabanın
Bıraktığım hayatımdır ellerine.
Boşuna değil bu yokuşlarda yorulduğum…

Baksam diyorum derin bir uykuya dalar gibi
Hâsıl olsa ömürden en güzel bir an.
Tutulsam! Ay gibi, dünya güzeli bir mehtaba
Sarılsam! Hiç kopmayacak zincirle bağlansam.
Tükeniyorum elveda der gibi batışında güneşin
Kaçışıdır bir an bile durmaz!
Sakin olamıyorum içimde saklı bir hınç
Ve biliyorum öfkemin kılıcını.
Bitmişti bütün ümitler bir hayalin yalanıydı
Seraptı benim için gerçeğe bakmak
Fırtınaya her an hazır olmaktı.
Sairsiz atılan her adımın tokadıydı dilemek
Geberircesine bakmak gözlerini açıp boşluğa
Bir nasip bulamadan uyumaktı ayılmak.

Gün yalnızlığa doğacak, ritimsiz bir sabaha
Sadece gri bir renk kalacak dünden
Kediler tırmalayacak birbirlerini bir parça çöpün sevdasına.
Acı bir fren sesi yırtacak kulakları
Sonra
iki kişi birbirine dalacak
küfürler tekme tokat olacak.
Bir adam çıkacak mimoza apartmanından… Üstü başı dağınık
Bir kadın gözleyecek onu yarım perde arkasından.
Bir günah kaçacak düpedüz göz göre göre
Kimse başını çevirip
— Dur bakalım! Gidemezsin! Demeden.
Göz göre göre nice haller ahval olup bu sokaklarda
Dolaşıyor kol sallaya sallaya
başıboş limansız bir gemi gibi
Yüreksiz adam sıfatında dolaşacak gölgeler misali.
Sokaklar her halin sesiyle yanık, bağrı mabut olmuş toprağın
Kuşlar küsmüş gökyüzüne karıncalar tembelliğe kalmış
Ne çehresi var Yunus’un ne çevresi kalmış adabın
Bir tutam yaşamaktı sevdasıyla hakkıyla ölmekti azabın
Yaşamak! Yakışmaksa eğer, ömrünce kavrulmaksa
Ve adı yoksulluksa şerefin
Ve bir tutam haysiyetin…
Onursuzluğun inişinde değil yokuşlarda ölmek beterdir.
Layık olamamak hayata riyasız bir yalan gibidir.