Yokuş Şiiri - İzzet Erdem

Ezber bozan taklidinin yapıldığı bu fuar,
Aklın yokuş çıktığı zekânın çırpındığı,
Su da taraf tutmakta safını belli etti,
Ve dalga öfke kustu, aşkı yerle bir etti.

Israra dönük ümit, beslemesi hayli zor,
El emeği göz nuru urgandan idamlık ip,
Hayalin gerçek ile sonsuzda kesiştiği,
Mekânsal belirsizlik, ne yüksek var, ne de dip.

Saadet aldatmacasıyla en büyük tuzak, büyü,
Bir fısıltı mektubu, salıverdim dudağımdan
Fikirlerim boşta kaldı, loşta kaldı, ölüm kuyusu,
Sükûneti satın aldım, çıkmaz kelam ağızımdan.

Yoruldun, biliyorum; sivri, yüksek, sarp yokuş,
Bir hengâme; devinim, direnişsiz yoruluş,
Benlik tırmanışının erişilmez zirvesi,
Hayal, istem, iç içe, ne varlık ne yok oluş,

Kavrayış savururken avuç içinde sezi,
Kutsanmış kutlu ruhum telkin verir sürekli,
Mübalağasız olgu, yer etmez ben de lakin
Söz var zahirde ama mana gizli kepenkli,

Kelime ikilemde, kilim halıya düşman,
Anarşi bu şarkıda arşa uzanan köprü,
Benlik,asal sayının en büyüğüne bölün,
Asıl halin ne ise, gerçek halinle görün.