Yokuş Şiiri - Evren Özcan

Anımsar mı ellerin?
Aslında ilk adımı bir yokuşta atmıştık.
Yokuş yukarı yürümek zorunda oluşumuz bundandır belki!
Üzerimize taşlar geliyor,kocaman kayalar geliyor,
Ellerimiz sımsıkı tutuşuyor.
Birimiz bıraksa ötekimiz silinecek,
Eğer seviyorsak beraber silinelim!
Yollara boyun eğmeyelim.

Anımsar mı ellerin?
İlk elini tutuşumu,
Hani bir şey söylemeden,ıssızca sokuluşumu...
Yürüdükçe zorlaşıyor,bacaklarımız titriyor.
Bu tutku bu ateş,sen ya da ben eksik yanamaz!
Eğer seviyorsak beraber yanalım!
Aşkın en derin arzularına beraber kanalım.

Anımsar mı ellerin?
Aylardan bu aydı,
Biraz daha serin,
Gölgesinde gözlerinin,
Sıcaklığında ellerinin,
İlk adımı bir yokuşta attık.
Aşka kement attık,
Kalplerimiz,ilk defa bir yokuşta attı.

Yorulmak yok,
Durmak yok.
Alma ellerini ellerimden,
Bir başına bırakma,
Hayatın yokuşunda,
Nefesim yetmez ölürüm,
Bana nefes vermezsen.