Yokum-casına! Şiiri - Nurol Banabak

“Ben ordan geçerken biri
Amca dese, gir içeri…”

Aklıma bir zeval gelse de,
Yaşadığımı unutsam, ne olur? !
Doğmamış gibi olur muyum?
Ama, ölmemiş de gibi!

Kadın (veya aşk) gereksinimim olsa, bilmesem.
Erkek (veya aşk) gereksinimim…
Para pul gereksinimim…
Yaşasam, yaşamıyormuşum gibi!

Ziftten bir yalnızlığım.
İçimin en içinde derince…
Gözlerini görsem O’nun bilmesem;
Bilmediğimi de bilmiyorum gibi

İnsan’a en uzakta olsam,
Yokçasına, yokumcasına!
Tanrıya en uzakta ve şeytana…
Şimdi, geçmiş ve gelecek yok gibi.

Ellerim tutsak, tutmasam.
Omurgam taşısa beni, taşınmasam.
Size gelip kapı eşiğine otursam, oturmasam.
Ama, kalkıp gitmesem de bir daha…

(-Sen, beni bilirdin, değil mi?
-Huyumu suyumu, şuyumu buyumu…
-Şimdi, bildiğin şeylerde yeller eser.
-O vahalar çöl gibi.)