Yokum Şiiri - Artoman Mariposa

herkes nasıl da kendini derdini anlatma peşinde
daha başlamamış cümlemin bitişini beklemekte
boğuluyorum binbir kelimenin kıyameti içinde
boğuluyorum kimse beni sahiden dinlemedikçe
●
sanki midem bulanıyor, gözüm kararıyor
gün geçtikçe bu insanlar beni hasta ediyor
hissediyorum kimse gerçekten dinlemiyor
hissediyorum bunu, içimden ruhum çekiliyor
●
artık selam vermeyi de sevemez oldum
dertlerle dolup da taştı bedenden ruhum
dinledikçe anlamsız telaşlarla yoruldum
dinledikçe hep sustum, sustum, sustum
●
hissettiğim şeyleri tek tek unuttum
sevgi dahi neydi, artık anımsamıyorum
ey ruhum, tanıdık sokaklarda kayboldum
ey ruhum, ben sahiden yoruldum
●
yolun sonu uçurum
sonunda buldum
artık mutluyum
çünkü yokum